Hoe denken we over kernenergie als oplossing? Zonder enig voorbehoud bracht een jonge student Elektrotechniek de vraag in tijdens een discussie tussen mensen uit het bedrijfsleven en de overheid.
Ik keek het met verbazing en bewondering aan. Hij poneerde die stelling niet om een verhitte discussie te starten, maar om ook die mogelijke oplossing voor energietransitie te analyseren. Zonder last van geschiedenis, zonder politiek doel. Onbevangen, maar niet naïef.
Het gesprek ontstond een tijd terug tijdens een evenement over energietransitie, georganiseerd door studenten Elektrotechniek. Eerlijk gezegd was ik erg benieuwd wat dit zou brengen. Mocht ik enig voorbehoud hebben gevoeld, dan was dat onterecht. Het was geweldig. Met zo’n 150 bezoekers en grote bedrijven binnenboord, van RWE tot Lightyear en Enexis. Met lezingen van lectoren en mensen uit het bedrijfsleven en een informatiemarkt waar boeiende gesprekken ontstonden.
De huidige generatie zit aan de kant van het zoeken naar oplossingen. Ze verliezen zich niet in discussies over verlies aan mogelijkheden, maar zien een issue en gaan aan de slag. Ik word daar blij van.
Ik zag dat ook met de studentendemonstraties kort voor corona, de schoolstakingen voor het klimaat, in navolging van Greta Thunberg. Het gaat hen om problemen van hier en nu, niet over 5 of 10 jaar. Dat engagement is krachtig. Het tekent het positieve en taboeloze van de manier waarop deze generatie naar problemen kijkt.
Ik stond in de jaren ‘80 met een bord tegen kernenergie, maar wat wist ik er werkelijk van? Dat is anders nu. Studenten staan er goed voorbereid, wat ze zeggen snijdt hout. Het is echt gemotiveerd en ze kennen hun dossier, dat geldt zeker voor techniekstudenten. Ze brengen de kracht van kennis mee.
De conferentie markeerde ongemerkt een belangrijke mijlpaal. 50 jaar geleden gaf een groep van wetenschappers een hard signaal af dat het klimaat in het geding was: De Club van Rome. Zij waarschuwden dat maatregelen nodig waren. Wat volgde was de gehele cyclus van rouwverwerking van Elisabeth Kübler-Ross: van ontkenning, verdriet tot protest en aanvaarding.
50 jaar later staat er een generatie die aan de slag gaat. Een mooi voorbeeld is de conferentie, die autonoom tot stand kwam. Het was een positieve en optimistische bijeenkomst. Ik zie hier weer dat studenten zo makkelijk een brug slaan en verbindingen maken tussen gemeente, provincie, onderwijs en bedrijfsleven, maar vooral tussen generaties. Dat stemt me hoopvol voor de toekomst.
Lees hier meer columns van Philippe Raets.